Toen ik in de jaren ’90 met mijn man naar Spanje emigreerde, was ik docent Nederlands en trainer in persoonlijke effectiviteit. Maar de volgende stap wist ik toen ook al; ik wilde 1:1 met mensen kunnen werken, ik wilde therapeut/coach worden.
Die droom bleef en intussen pakte ik van alles aan. Ik vond het niet makkelijk, zo’n heel nieuw leven opbouwen. De zon scheen en het landschap was prachtig maar ik voelde me ook hartstikke alleen. Ik had nog nooit een leven gehad zonder vrienden en familie om me heen. Dat moest ik echt leren. Na een tijd kon ik mijn droom alsnog waarmaken en heb ik 4 jaar lang vanuit Spanje gependeld om in Utrecht mijn opleiding tot (psychosociaal) therapeut te voltooien en mijn eigen praktijk te kunnen starten.
Ik leerde niet alleen veel uit de boeken maar vooral van het leven zelf. Ik ben ernstig ziek geweest en ik verloor mijn man. Ik weet hoe het is om door diepe dalen te gaan en daar ook weer uit te komen. Mijn motto is geworden: ik wil wel voelen maar niet lijden. En dat is niet voor niets zo. Ik merkte telkens dat de pijn en het gepieker minder werden als ik een proces z’n gang kon laten gaan. Ingegeven door de gedachte: “als dit uit mij komt, dan moet ik het toch kunnen vertrouwen?” Ik wilde gewoon niet bang zijn voor iets in mijzelf. Dat heeft mij telkens over de streep getrokken.
En precies dát geef ik zo graag door in mijn werk. Vertrouw het, laat het toe. Want dan haal je eruit wat er in zit. Ik ben door mijn midlife bijvoorbeeld gaan inzien wat ik anders wilde in mijn leven en wat ik wenste voor de toekomst. Ik ben niet voor niets terug naar Nederland gegaan bijvoorbeeld, ik had meer energie, ambitie en inspiratie nodig. Met de Spaanse oogst bij me (leven, genieten en relativeren) is mijn leven nu weer zinvol en op maat. Dat maakt me gelukkig. En ook dat geef ik graag door: durf naar jezelf te luisteren, er is niks dat je uiteindelijk zo mooi, happy en echt maakt.
Verder houd ik van gelijkwaardig en kernachtig werken met, waar het kan, de nodige humor erbij!
